تأثیر تمرینات ذهنی، بدنی و ترکیبی بر قابلیت جهت یابی فضایی کودکان کم بینا

هدف این پژوهش نیمه تجربی، مقایسه تأثیر تمرینات ذهنی، بدنی و ترکیبی بر قابلیت جهت یابی فضایی کودکان کم بینا بوده است. آزمودنی‌های تحقیق، 30 دانش آموز دختر مدارس استثنائی و همگانی با تیزی دید بین 05/0 الی 4/0 دیوپتر در دامنه سنی 9 الی 12سال بودند که پس از همگن شدن از لحاظ نتایج آزمون‌های قابلیت جهت یابی فضایی، در سه گروه 10 نفره تمرین ذهنی، بدنی و ترکیبی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت کار تجربی هشت هفته، هر هفته دو جلسه­ و هر جلسه 45 دقیقه فعالیت تمرینی بود. برای اندازه گیری قابلیت جهت یابی فضائی آزمودنی‌ها، از آزمون‌های پرتاب توپ به هدف و تعداد دریبل توپ در مدت 15 ثانیه استفاده شد. عملیات آماری با استفاده از آزمون t همبسته، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی LSD انجام شد (05/0P<). یافته‌های آماری نشان دادند که در آزمون پرتاب توپ، هر سه روش تمرینی موجب پیشرفت معنادار قابلیت جهت یابی فضایی کودکان شد اما تفاوت مشاهده شده در بین گروه‌ها از لحاظ آماری معنادار نبود. در آزمون دریبل توپ، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت جهت یابی فضایی شد. به علاوه، مقایسه‌های بین گروهی بر برتری معنادار این روش نسبت به روش تمرین ذهنی و بدنی دلالت داشتند. از یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که در فعالیت‌های بدنی پیچیده‌تر، برای رشد قابلیت جهت‌یابی کودکان کم بینا بهتر است از ترکیب تمرین ذهنی با تمرین بدنی استفاده شود.